Please activate JavaScript!
Please install Adobe Flash Player, click here for download
ePaper created 2016-11-23, 10:34:51 | version 1.38.0
19 19 3_2016 implants implants_terapie implantoprotetyczne Implantoterapia stwarza ogromne szanse dla pa- cjentów z brakami zębowymi, nawet w sytuacjach anatomicznie trudnych związanych ze złą jakością podłoża kostnego oraz z zanikiem tkanki kostnej (zanik poziomy i pionowy). Implantacja w takich przypadkach jest zazwyczaj poprzedzona lub skojarzona z różnymi zabiegami przedimplanta- cyjnymi, które modyfikują deficyt tkanki kostnej, przygotowując podłoże kostne do umieszczenia implantów i następnie wykonania stałej odbudo- wy protetycznej (tzw. restoration driven). Współczesne zdobycze naukowo-technicz- ne takie, jak: tomografia komputerowa (CBCT), komputerowe planowanie 3D, nawigacja implan- tologiczna itp. pozwalają starannie zaplanować wszystkie fazy rekonstrukcji bezzębnych obsza- rów szczęki lub żuchwy.8,9 W klinicznym zastoso- waniu wszczepów należy jednak zawsze rozważyć proporcje korzyści z tak zaplanowanej implanto- terapii w odniesieniu do czynników ryzyka, jakie niesie sam zabieg chirurgiczny, tj. ewentualnych powikłań śród- i pozabiegowych.10,11 Pojawia się więc zasadnicze pytanie: czy można przewidzieć wszystkie możliwe komplikacje i ich uniknąć? Pracując z materiałem biologicznym, mu- simy być świadomi, że niestety, jednoznacz- na odpowiedź na to pytanie jest niemożliwa. Rozwiązaniem alternatywnym do wspomnianego „restoration driven” pozostanie zawsze aktualna metoda „bone driven” polegająca na doborze implantów adekwatnych do istniejących warun- ków podłoża kostnego, nawet jeśli warunki te są ekstremalne, jak w prezentowanych w niniejszym artykule przypadkach klinicznych. Poziome zaniki kości wynikają z deficytu części gąbczastej. W takich warunkach anatomicznych, gdy kość jest bardzo cienka, niemożliwe jest wpro- wadzenie powszechnie stosowanych wszczepów dwufazowych bez wcześniejszego przygotowa- nia podłoża kostnego, można natomiast skorzy- stać ze zdobyczy implantologii minionych dekad. Współczesne publikacje i ciągłe stosowanie niektó- rych rozwiązań pionierów implantologii potwier- dzają skuteczność implantoterapii wszczepami, o których istnieniu nie wolno zapominać.12 W przypadku, gdy struktura części gąbczastej nie przekracza 3 mm szerokości pomocne może być zastosowanie wszczepów żyletkowych13 , zgodnie z protokołem chirurgicznym L. Linkowa z 1984 r.14 W trudniejszych sytuacjach, tzn. po- niżej 3 mm jedynym rozwiązaniem będzie użycie wszczepów igłowych.15,16 Autorem wszczepu igłowego był paryski den- tysta J. Scialom na początku lat 60. ubiegłego wie- ku.17,18 Wszczepy igły były pierwotnie wykonane z tantalu, w latach 70. P. L. Mondani zastąpił tantal znanym już i stosowanym w implantologii tytanem, modyfikując jednocześnie sposób łączenia cienkich tytanowych igieł o średnicy 1,2 mm poprzez zasto- sowanie zgrzewania punktowo-oporowego.19 Od czasu wynalezienia wszczepów igłowych do dziś forma ich nie uległa zmianie, nadal mają kształt cylindra o gładkiej maszynowo obrabianej po- wierzchni, wykonane są z tytanu Grade II i Grade IV, zgodnie z określającą wymogi bezpieczeństwa normą europejską CE.DL.46/97. Technika implantacji igłą jest bezpłatową (Flapless). Poza frezem perforującym warstwę zbitą kości nie są wymagane jakiekolwiek inne wiertła. Protokół operacyjny pracy z wszczepem igłą został opisany przez F. Rossi.20 Warunkiem powodzenia zabiegu jest zakotwiczenie wszczepu w przeciw- stawnej głębokiej warstwie zbitej kości. Oparcie bikortykalne warunkuje uzyskanie pierwotnej sta- bilizacji, co umożliwia natychmiastowe obciążenie wszczepu implantoprotezą prowizoryczną.21 Wg badań L. Dal Carlo dotyczących implantacji igło- wej w obserwacjach 10-letnich wskaźnik sukcesu zastosowanych wszczepów igieł wyniósł 95,8%.22 W 1999 r. zostały opublikowane badania histopa- tologiczne na materiale ludzkim potwierdzające osteointegrację wszczepu igły.23 W bezzębnych odcinkach szczęki i żuchwy leczonych pacjentów, oprócz igieł z wyboru, również stosowane były samotnące śruby bikortykalne o średnicy gwintu 3,5 mm. Śruby bikortykalne, których autorzy uży- wają od prawie 30 lat wielokrotnie były opisywane w polskich czasopismach specjalistycznych.24,25,26 Wg przeprowadzonych badań, wskaźnik sukcesu w obserwacji 10-letniej w odniesieniu do śruby bi- kortykalnej wyniósł 96,8%.27 Cytowane wskaźniki sukcesu implantacji wszczepów igłowych i śrub bi- kortykalnych są porównywalne z ogólnoświatowy- mi wynikami wielu autorów stosujących odmienne, aktualnie występujące na rynku implanty.28,29,30,31,32 _Cel pracy _Przedstawienie leczenia implantoprotetycznego pacjentów z poziomym zanikiem kości. _Adekwatny dobór wszczepów do podłoża kost- nego. _Materiał i metody W pracy przedstawiono opisy 2 przypadków klinicznych z zaawansowanym poziomym za-