Please activate JavaScript!
Please install Adobe Flash Player, click here for download
ePaper created 2016-09-20, 08:54:17 | version 1.38.0
27272_2016 implants implants_onkologia Historia badań nad wirusami brodawczaka sięga niemal 100 lat. Pierwsze opisy pochodzą z XIX w., gdy Macfadyead i Hobday zaobserwo- wali transmisję brodawek wśród psów. W 1907 r. podobną zależność opisano u ludzi. Ze względu na niewielkie zainteresowanie patologią broda- wek w ówczesnych czasach, musiało minąć nie- mal 80 lat, aby badania nad wirusem ponownie zwróciły uwagę naukowców. W kolejnych latach badania dotyczyły wyłącznie występowania zmian brodawkowatych u zwierząt. W 1951 r. Olson i Crook udowodnili, że bydlęcy typ wirusa brodawczaka (BPV) wywołujący brodawki w wy- niku transmisji międzygatunkowej na konie, po- trafi wywołać odpowiednik końskiej sarkoidozy. Badania w następnych latach dotyczyły wpływu zakażenia BPV na indukcję guzów pęcherza u by- dła oraz transmisji wirusa, którą po raz pierwszy zaobserwowano na hodowlach tkankowych my- szy i bydła. Dopiero rozwój technik biologii molekularnej w latach 70. XX w. pozwolił na pewne potwier- dzenie wyników obserwacji poczynionych przez badaczy w ciągu 70 lat oraz zidentyfikowanie i dokładną analizę wirusa BPV. Również badania prowadzone na króliczym wirusie brodawcza- ka (CRPV) i obserwowane pojedyncze przypadki transformacji nowotworowej pozwoliły na wysu- nieciehipotezy,żeopisywanagrupawirusówpoza wywoływaniem, wydawałoby się niegroźnych zmian skórnych, w pewnych sytuacjach może prowadzić do rozwoju nowotworów. Koncepcja ta potwierdzona została przez Ito i Evansa (1961), którzy udowodnili, że wprowadzone do komórek wyizolowane DNA wirusa CRPV wywołuje raka płaskonabłonkowego. Dane uzyskane dzięki ba- daniom genomu wirusa oraz scharakteryzowanie funkcji jego poszczególnych genów miały decy- dujące znaczenie we wczesnych badaniach do- tyczących wirusa brodawczaka ludzkiego (HPV).6 Po raz pierwszy wirus ludzkiego brodaw- czaka został opisany przez polską dermatolog, prof. Stefanię Jabłońską w 1973 r. Udowodniła ona, że dysplazja Lewandowsky’ego-Lutza (Epidermodyplasia verucciformis) – rzadka ge- netycznie uwarunkowana choroba skóry, prowa- dząca do powstania nowotworów rozwija się tyl- ko w warunkach zakażenia wirusem HPV. Dalsza współpraca z Gerardem Othem z Instytutu Pasteura w Paryżu pozwoliła zidentyfikować wi- rus HPV-5 w zmianach chorobowych. Odkrycie kolejnych kancerogennych wirusów powodują- cych, m.in. chłoniaka Burkitta i raka nosogardła, spowodowały wzrost zainteresowania wirusową etiologią nowotworów szyjki macicy u kobiet. Sprzeczne wyniki badań dotyczących wirusa HSV-2 przyczyniły się do dalszych poszukiwań, które zakończyły się identyfikacją DNA wirusów HPV w szyjce macicy. Nie udało się znaleźć ścisłej zależności pomiędzy wystąpieniem nowotworu a zidentyfikowanym wirusem HPV 6 i HPV 11. Dopiero badania nad typami 16 i 18 potwierdzi- ły tę zależność. W 1966 r. Peyton Rous otrzymał nagrodę Nobla za badania nad wirusami onko- gennymi. Bazujący na jego pracach Harald zur Hausen otrzymał ją w 2008 r. za odkrycie roli HPV w rozwoju raka szyjki macicy.2,6 HPV jest bezotoczkowym wirusem o ikosa- edralnej symetrii. Materiał genetyczny składa się z pojedynczej cząsteczki dwuniciowego DNA wielkości ok. 8 000 par zasad (pz), które związane są z histonów otoczonych przez białka kapsydu składające się z 72 pentamerycznych kapsome- rów. Genom podzielony jest na 3 regiony: 2 regio- ny kodujące białka: wczesny (E-early) odpowie- dzialny za ekspresję genów, replikację i przeżycie kodowania oraz region późny (L-late) kodujący białka kapsydu. Rozdzielone są one niekodującym Ryc. 1 Ryc. 2 Ryc. 1_Brodawczak płaskonabłonkowy zlokalizowany na podniebieniu twardym (Fot.: ze zbiorów własnych autora). Ryc. 2_Brodawczak płaskonabłonkowy okolica wędzidełka języka (Fot.: ze zbiorów własnych autora).