Please activate JavaScript!
Please install Adobe Flash Player, click here for download

Dental Tribune Netherlands Edition No.7, 2017

DENTAL TRIBUNE NETHERLANDS EDITION SEPTEMBER 2017 MEDIA/FEUILLETON 31 Nieuwsfl its Tandartsverhalen Een tandarts in Manchester heeft een boete gekregen omdat ze meer dan 1500 patiënten illegaal heeft behandeld. Eleni Kalamara verloor in 2015 haar registratie als tandarts omdat ze niet had vol- daan aan de herregistratie-eisen. In een periode van tien maanden voerde de vrouw behandelingen uit ‘variërend in complexiteit’ bij 1502 patiënten, waarvan 392 kinderen. In die periode was zij niet verzekerd. Voor de patiënten lijken er geen nadelige gevolgen te zijn. De tandarts, die naar verluidt naar Griekenland is uitgeweken, kreeg een boete opgelegd van omgerekend bijna 2.400 euro. WWW.MACHESTEREVENING NEWS.CO.UK, 25(cid:2)08(cid:2)2012 Je moet goed kijken om het te ontdekken: koningin Máxima heeft sinds kort een beugel. Het gaat om een doorzichtige variant, die al enige tijd op de markt is. De Rijksvoorlichtingsdienst bevestigt dit in het Algemeen Dagblad. “Met het oog op een correctie van de beet van haar kiezen heeft koningin Máxima op advies van de tandarts een beugel gekregen,” zo luidt de offi ciële verklaring. Een ro- yalty-expert noemt het in de krant “een prima zet van de koningin. Ze lacht altijd uitbundig en staat altijd overal lachend op foto’s (…). Ik kan mij voorstellen dat ze er daarom wat aan doet,” luidde het deskundige commentaar. WWW.AD.NL, 25(cid:2)08(cid:2)2012 Een 56-jarige Duitser belde aan bij een inwoonster van de plaats Rheinfelden met een wel zeer on- gewone ‘smoes’: hij zei op zoek te zijn naar zijn kunstgebit. De vrouw vertrouwde het niet en alarmeer- de de politie. Toen de agenten ter plaatse waren, bleek de ‘indringer’ daadwerkelijk zijn prothese te zijn verloren op het balkon van de bovenbuurman waar hij op bezoek was. Of de man zijn kunstgebit uiteindelijk heeft teruggevonden, is niet bekend. WWW.HLN.BE, 19(cid:2)08(cid:2)2012 Benieuwd naar de persoon achter tandarts, hoogleraar en schrij- ver van ons feuilleton Michiel Eijkman? Het interview dat het NRC vorige maand had met de 78-jarige hoogleraar sociale tand- heelkunde gaat behalve over zijn loopbaan en recent verschenen boek Tanden en misverstanden. Maar ook over zijn kleinzoons, golfen en opgroeien in een jap- penkamp. Bovendien leren we hoe Eijkman zijn eigen mond verzorgt: tweemaal daags poetsen en na elke maaltijd stokeren. WWW.NRC.NL, 11(cid:2)08(cid:2)2012 Geen patiënt is hetzelfde, in het bijzonder voor wie overwegend angstige en complexe patiënten in de stoel krijgt. Em. prof. dr. M.A.J. (Michiel) Eijkman bundelde de meest bijzondere verhalen uit zijn lange loopbaan in Tanden en misverstanden – bizarre verhalen uit een tandartskamer. In Dental Tribune kunt u enkele van de verhalen lezen. In deze afl evering een patiënt die elk jaar om een nieuw kunstgebit vraagt. Waarom? Er blijkt een verrassende oorzaak te zijn voor de spectaculaire slijtage… 12 Elk jaar een nieuw kunstgebit In de groepspraktijk waarin ik jarenlang met twee andere tand- artsen samenwerkte, was het gebruikelijk moeilijke gevallen met elkaar te bespreken. Dat was zeer leerzaam, vooral ook voor mij. Vanwege mijn universitaire loopbaan beperkte ik mij feitelijk tot de behandeling van mensen met problemen met hun kunst- gebit, en anderen die door aller- lei oorzaken hevige angsten voor tandheelkundige behandelingen hadden. Op een dag legde een van de collega’s mij het volgende ge- val voor. Het betrof een goed Ne- derlands sprekende man met een Surinaams-Hindoestaanse ach- tergrond die al zo’n vier jaar bij hem in de praktijk was. De man was vriendelijk en erg zwijgzaam. Bij het eerste bezoek van de man constateerde de collega geen bijzonderheden. Hij leek op een normale patiënt zonder gezond- heidsproblemen. Zijn enige wens was of hij een nieuw kunstgebit kon krijgen ter vervanging van twee protheses die in Suriname waren vervaardigd. Omdat er geen verdere tandheelkundige problemen waren, werden bij de man een gedeeltelijk ondergebit en een volledige prothese in de bovenkaak gemaakt. De behan- deling verliep naar wens. De pro- theses werden geplaatst en ook bij het controlebezoek waren er geen klachten. Een half jaar later kwam de man op controlebezoek en ook die keer zei de stille man geen klachten te hebben. Toen echter de man een jaar later na de plaatsing van de twee kunstgebitten opnieuw bij de collega verscheen, vroeg hij of er twee nieuwe protheses voor hem gemaakt konden worden. De col- lega reageerde verbaasd. Derge- lijke protheses functioneren im- mers meestal zo’n vijf tot tien jaar naar de volle tevredenheid van de dragers. Maar de man hield vol, hij wilde twee nieuwe gebitten. Bij het mondonderzoek bleek waarom. De boven- en onderkie- zen maakten geen contact meer. Ze zagen er spiegelglad uit en de randen van de gebitten waren messcherp uitgeslepen. Omdat deze bevindingen op z’n zachtst gezegd vrij uitzonderlijk waren, vroeg de collega hoe een en ander was gekomen. De man gaf geen antwoord maar vroeg vriendelijk dat hij erg graag twee nieuwe ge- bitten wilde hebben. Omdat er een duidelijke tand- heelkundige reden was om de protheses te vernieuwen, besloot de tandarts deze te vervaardigen. Na de behandeling toonde de man zich opnieuw zeer tevreden, be- taalde zijn rekening zonder pro- blemen en verliet zwijgend de be- handelkamer. Maar een jaar later, bij een controle, herhaalde de ge- schiedenis zich. Wederom waren de protheses spiegelglad en waren de randen messcherp. “Nu stond ik voor een dilemma,” vertelde de collega me. “Opnieuw informeerde ik naar de mogelijke oorzaak van de toch wel spectacu- laire slijtage van beide protheses, maar de man gaf geen antwoord. Uiteindelijk besloot ik, om dezelfde redenen als de jaren daarvoor, twee nieuwe protheses te maken. Mijn assistente maakte de afspraken en de man ging, zoals gebruikelijk zonder een woord te zeggen, heen.” De collega keek mij aandachtig aan en ging voort. “Maar toen de vrouw van de man, eveneens van Surinaamse afk omst, kort daarna voor controle langskwam, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet be- De protheses waren spiegelglad en de randen messcherp dwingen. Voorzichtig vroeg ik haar of zij er een verklaring voor had dat haar man zo snel aan nieuwe kunstgebitten toe was. Ze keek mij weifelend aan en begon verlegen te vertellen. “Mijn man borstelt zijn kunstgebit ongeveer tienmaal per dag grondig en dat doet hij, ’s avonds voor het slapen- gaan, nog eens een uurtje. Dan met een grote nagelborstel en een schuurmiddel, Vim Citroen Fris. Maar het gebeurt ook dat hij op- eens overdag zijn gebit uitdoet en een nieuwe, grotere, borstel pakt en weer begint te schrobben. Ik kijk weleens mee en vraag hem waar hij precies die aanslag ziet. Soms is hij verbaasd dat ik niets op dat gebit zie. Dan wijst hij mij op viezigheid en zegt dat er zeker weer een boel vuile, kleine, harige, beestjes op de tanden zijn te zien en ook een hoop piepkleine gaat- jes in het gebit waarin die kleine diertjes zitten. Als hij niet bor- stelt, komt het vuil met het ade- men binnen, zegt hij. Hij wijst mij dan op zijn bovengebit. Als ik zeg dat ik niets zie, wordt hij kwaad.” “Als hij verkouden is, is hij he- lemaal in paniek. Dan loopt hij wel twintig keer per uur naar de keuken, stopt zijn gebit onder de kraan en begint weer te schrob- ben. Ik moet dan een schone thee- doek halen, want die onder de aanrecht is natuurlijk vies. Ik word soms gek van hem. Soms probeer ik, als hij aardig is, met hem over dat vele poetsen te praten, maar dat wil hij niet. Hij heeft mij zelfs verboden met u daarover te pra- ten. Tandartsen begrijpen mij toch niet, zegt hij dan. Als ik zeg dat het misschien toch verstandig is, wordt hij kwaad. Dus vertel hem alstublieft niets over ons gesprek.” Hierna vroeg de collega de man niets meer over de oorzaak van de vreemde gladde kunstgebitten en plaatste zoals gebruikelijk de nieuw gemaakte protheses. Opnieuw toonde de man zich bij de volgende visite tevreden en verliet als ge- woonlijk zwijgend de spreekkamer. De collega en ik waren het erover eens dat de man een erg naar leven moest leiden. De hele dag bezig zijn om zijn kunstgebit te reinigen en steeds maar bang blijven dat het schoonborstelen eigenlijk niet helpt! Waarschijn- lijk was hier sprake van een vorm van smetvrees. Waarom zou hij dit doen? Zou hij bang zijn dat zijn mond door het dragen van een gebit niet schoon genoeg zou zijn? Of zou hij dit merkwaardige, uit- gebreide poetsgedrag uitvoeren omdat hij angst had voor kwaad- aardige bacteriën in zijn mond? Ons was uit de psychiatriecol- leges in onze studententijd wel bekend dat sommige mensen dwanggedachten kunnen hebben, waardoor zij angstig kunnen zijn om zichzelf te vuil te maken. Ik her- innerde mij een verhaal van een an- dere tandarts die in het ziekenhuis in Alkmaar werkte bij de afdeling Bijzondere Tandheelkunde. Hij had mij eens verteld dat hij een vrouw behandelde met een fobische angst voor vuil in haar huis. Diezelfde angst had zij ook voor haar eigen, sterk gesleten tanden en kiezen. Daarom kocht zij iedere dag één of soms zelfs twee nieuwe tandenbor- stels. Dat betekende ruim 360 tan- denborstels per jaar. Dat een der- gelijke afwijking ook zou kunnen voorkomen bij dragers van kunst- gebitten was ons onbekend. Ik suggereerde de collega om de man te verwijzen naar een psychiater of klinisch psycholoog. Dit type patiënten is vaak ang- stig, vooral omdat zij bang zijn de controle over zichzelf, over hun vieze mond, te verliezen. Daar- door gaan ze dwangmatig reage- ren. Die voor ons onbegrijpelijke en onweerstaanbare gedachten manifesteren zich bij deze pati- enten kennelijk in dat vreemde poetsgedrag. Poetsen zij niet, dan verliezen zij immers de slag tegen de tandplaque op hun gebit. De collega vroeg zich hardop af of de man op dit voorstel zou ingaan. “Dat lijkt mij onwaar- schijnlijk. Is het niet raadzaam al- leen uit te gaan van de tandheel- kundige noodzaak en de man zijn protheses te geven als hij daarom vraagt? Als er een moment ont- staat dat de man over zijn pro- bleem zou willen spreken, kan ik hem altijd nog doorverwijzen.” Wij werden het eens. In de twee jaar daarna gebeur- de niet wat wij hadden gehoopt. Wel kreeg hij ieder jaar een nieuw kunstgebit. Nadat de man was verhuisd, kwam hij niet meer bij zijn tandarts terug. Michiel Eijkman. De verhalenbundel Tanden en mis- verstanden – bizarre verhalen uit een tandartskamer is te bestellen bij uw (online) boekhandel. Prijs € 19,95, ISBN 978 90 8240 9468. Tanden en misverstanden Bizarre verhalen uit een tandartskamer Auteur: Michiel A.J. Eijkman Omvang: 125 pagina’s Prijs: € 19,95 Zeker voor Michiel A.J. Eijkman, die in zijn praktijk vooral angstige en complexe patiënten behandelde, was elke patiënt anders. De vroegere hoogleraar besloot de meest bijzondere herinneringen aan zijn lange loopbaan als tandarts op te schrijven. Het resultaat is een onderhoudende serie verhalen die vaak op de lachspieren werkt, maar net zo vaak ontroert of aan het denken zet. Een uniek inkijkje in de tandartskamer van gisteren. Bestel deze en andere tandheelkundige titels op www.geneeskundeboek.nl

Pages Overview