Please activate JavaScript!
Please install Adobe Flash Player, click here for download

Dental Tribune Netherlands Edition No.8, 2016

DENTAL TRIBUNE NETHERLANDS EDITION OKTOBER 2016 Media/FEUILLETON 31 Een tandarts in Nijmegen heeft een innovatieve oplossing bedacht voor patiënten die erg bang zijn tijdens een behandeling: een dodemans- knop. Wanneer een ingreep te veel pijn doet, wordt met één druk op een garagedeurschakelaar alle apparatuur direct uitgeschakeld. Patrick Vadasz kreeg het idee uit een bijzondere hoek: de biografie van Freddy Heineken. De biermag- naat dacht dat de knop vooral suc- cesvol zou zijn tegen tandartsangst omdat deze de patiënt een gevoel van controle geeft. Dat blijkt aardig te kloppen, merkt Vadasz. Hij werkt nu drie maanden met de knop en een aantal patiënten heeft er al op gedrukt. “Maar het merendeel van de patiënten geeft aan al rustiger te zijn door het idee dat ze op de knop kunnen drukken wanneer ze dat willen.” WWW.RTLZ.NL, 7-9-’16 Het opvangen van een bal tijdens een honkbalwedstrijd is voor veel Amerikaanse fans een droom die uitkomt. Voor Alyssa Gerharter, een fan van de Los Angeles Dodgers, veranderde dit moment echter in een nachtmerrie. Tijdens een wed- strijd van haar favoriete team zag ze een bal recht op zich afkomen, maar met zo’n vaart dat opvangen geen optie was. Gerharter kon nog net haar handen voor haar gezicht houden, maar toen ze die weg- haalde lag er geen bal maar haar eigen voortand in. Nog tijdens de wedstrijd werd de Dodgers-fan af- gevoerd naar de spoedeisende hulp, om haar tand terug te plaatsen en haar lip te hechten. Pitcher Yasiel Puig, die de ongeluksbal gooide, hoorde via social media over de on- fortuinlijke Gerharter. De volgende wedstrijd zocht hij zijn fan op met een gesigneerde bal, die hij dit keer met iets minder vaart haar kant op gooide. WWW.ESPN.COM, 15-9-’16 Een tand vinden op het strand in Texas is niet heel bijzonder: met regelmaat spoelen er haaientanden aan. Maar een vampiergebit is toch wel iets anders, vooral als het er meer dan één is. Vrijwilligers die meehielpen met de Adopt-A-Beach Cleanup vonden langs een specifiek stuk strand een tiental plastic vampiergebitten. Hoe de gebitten daar terecht waren gekomen, was een raadsel. Toch waren de vam- piergebitten niet het vreemdste dat gevonden werd tijdens de schoon- maakactie, waarbij in totaal 86 ton afval van het strand werd gehaald. Zo werden er ook ruitenwissers, kinderwagens (meerdere!) en een bowlingbal gevonden. WWW.CBSLOCAL.COM, 28-9-’19 In Groot-Brittannië is een man doodgebloed nadat hij in één zitting bij de tandarts tien tanden had laten trekken. De man gebruikte de bloedverdun- ner Clopidogrel, waardoor hij ernstige stollingsproblemen had. Hij kwam bij zijn tandarts voor de extractie van vier elementen. Deze extracties liepen volgens de tandarts zeer gemakkelijk, waarop zij voorstelde aan de patiënt nog eens vier elementen die ze als een gezondheidsrisico voor de man zag te trekken. De patiënt ging akkoord en vroeg zelfs om nog twee tanden te verwijderen. Eenmaal thuis bleek de bloeding niet te stoppen. De man verloor zoveel bloed dat hij het bewustzijn verloor en uitein- delijk in zijn bloed is gestikt, aldus het rapport van de lijkschouwer. Desondanks oordeelde de rechter dat de tandarts geen schuld heeft aan het overlijden van de patiënt. Op basis van expertgetuigenis- sen van andere tandartsen werd vastgesteld dat de extractie van tien elementen wellicht veel was, maar dat de tandarts niet nalatig is geweest in het verlenen van zorg. Ook de lijkschouwer beoordeelde de dood als veroorzaakt door een ongeluk. WWW.PLYMOUTHHERALD.CO.UK, 30-9-’16 Nieuwsflits Tandartsverhalen Geen patiënt is hetzelfde, in het bijzonder voor wie overwegend angstige en complexe patiënten in de stoel krijgt. Em. prof. dr. M.A.J. (Michiel) Eijkman besloot de meest bijzondere tandartsverhalen uit zijn lange loopbaan als tandarts op te schrijven. In deze vierde aflevering verschijnt een patiënt met een verstandelijke beperking bij Eijkman in de praktijk. Die reageert na de behandeling wel érg opgetogen… Witte tandjes voor Luuk Luuk was een jonge man van tweeëntwintig jaar met een duide- lijke verstandelijke beperking. Fors gebouwd, grote handen en geen tand of kies meer in zijn mond. Hij was zijn kunstgebit kwijtgeraakt tijdens een bezoek aan de wc in de instelling waar hij woonde. Vol- gens zijn begeleidster had hij het verstand van iemand van ongeveer vier jaar en kon hij zich zeer moei- lijk concentreren. Voorafgaand aan de zes behandelingen die no- dig zijn om een prothese te maken had zij een gesprek aangevraagd. Vooral omdat ik, volgens haar, waarschijnlijk weinig ervaring zou hebben met het behandelen van dergelijke patiënten. Dat was ove- rigens ook het geval. De vrouw was een jaar of veer- tig. Zij bleek al lang werkzaam in de bijzondere zorgverlening en sprak met liefde over haar cli- ënten. De ketting met een groot zwart kruis die zij droeg, sug- gereerde dat zij vroeger in een nonnenklooster had gezeten. Dat bleek te kloppen, maar zij wilde niet vertellen waarom zij het klooster had verlaten. De be- geleidster, die aan mij vroeg of ik haar Benedicta wilde noemen, was erg aardig. Voorzichtig infor- meerde zij of ik er bezwaar tegen had dat zij mij min of meer in- strueerde hoe Luuk het best kon worden behandeld. Zo’n verzoek was ongebruikelijk, maar gezien mijn geringe ervaring met jon- gens zoals Luuk vond ik dat eigen- lijk wel prettig. Eerst waarschuw- de zij mij dat Luuk erg sterk was. Zodra hij bijvoorbeeld een lepel in zijn hand kreeg, was de kans groot dat hij acuut de lepel krom zou buigen. Ik moest er rekening mee houden dat hij vreselijk snel was afgeleid. Zij attendeerde mij er met klem op dat hij, bij alles wat in zijn mond kon komen, soms de neiging had om plotseling dicht te bijten. De assistente moest vooral naast hem blijven zitten en niet plotseling opstaan als de te- lefoon zou gaan. Verder moest ik alles wat ik ging doen uitgebreid en langzaam aan hem uitleggen. Het zou zelfs verstandig zijn als hij een handspiegel zou kunnen vasthouden, zodat hij een beetje kon meekijken. Ik luisterde braaf en was de vrouw dankbaar. Toen brak de dag aan dat Luuk mijn praktijk binnenwandelde. Hij hield zich flink en liet zich ei- genlijk goed behandelen. Slechts één keer constateerde de jongen dat niet alle instrumenten op de- zelfde plaats lagen als de vorige keer. Toen de assistente ook nog plotseling opstond om een afdruk- lepel te pakken, raakte hij van slag. Deze behandelsessie verliep moei- zaam en wij besloten na enige tijd de afspraak te beëindigen. De begeleidster gaf mijn assis- tente en mij tijdens de behande- lingen een soort college. Zij wist verbazingwekkend veel van de pijn die sommige van deze pa- tiënten kunnen hebben. Ik wist uit de literatuur dat mensen met dergelijke afwijkingen meer kans op pijnklachten hebben, vooral op trauma’s en medische problemen. Ik dacht ook dat zij vlugger pijn voelden dan mensen zonder die beperkingen, maar dat was vol- gens haar niet waar. Luuk gaf op een heel andere manier aan pijn te hebben dan anderen van zijn leeftijd. Dat was bijvoorbeeld het geval als hij te nauwe schoenen droeg en niet herkende dat ze te krap zaten, omdat het andermans schoenen waren. Verder sprak zij de overtuiging uit dat mensen zo- als Luuk zo dikwijls pijn konden hebben dat zij op den duur den- ken dat hun pijn kennelijk nor- maal was. Na een paar consulten begon Luuk aan ons te wennen. Hij lach- te tegen ons en liet zich steeds makkelijker behandelen. Wan- neer ik hem prees, reageerde hij opgetogen. De laatste fasen van de behandeling verliepen voor- spoedig en toen Luuk zijn nieuwe kunstgebit zou krijgen, had Bene- dicta hem goed geïnformeerd. De jongen leek klaar te zijn voor de plaatsing van de prothese in zijn mond. Toen dat ook inderdaad gebeurde, bleek het gebit goed te passen. Op mijn verzoek ging Luuk staan en keek in de grote spiegel die naast de behandelstoel hing. Hij zei verrukt: “Witte tand- jes voor Luuk!” waarop hij begon te schateren. Plotseling keek hij mij aan, greep mij onverwachts vast en tilde mij onder mijn armen zo hoog op dat mijn benen boven de grond bungelden. Enthousiast gaf hij mij twee dikke zoenen op mijn wangen. Ik schrok, en op dit pijnlijke ogenblik dacht ik in een flits aan het boek van de Ameri- kaanse schrijver John Steinbeck, Of Mice and Men. Daarin schudde de verstandelijk beperkte ­ Lennie de vrouw van Curley zodanig door elkaar dat zij haar nek brak en stierf. Wat dat betreft bofte ik. “Luuk, laat de dokter los!” zei zus- ter Benedicta streng. Daarop liet de jongen mij op de grond vallen. Stralend verliet Luuk de spreek- kamer, en ik bleef achter met vier gekneusde ribben.  Em. prof. dr. Michiel Eijkman. 4 “Hij tilde me zo hoog op dat mijn benen boven de grond bungelden” www.kindertandheelkunde2017.nl Dr. Clarissa Bonifácio en Karin van Nes Preventie Nieuwe Stijl Dr. Martine van Gemert-Schriks Boren geen bezwaar Arie Riem De kroon op het werk Nicoline van der Kaaij en Peter Helderop Orthodontie en logopedie: vorm en functie Dr. Denise Duijster en Maddelon de Jong-Lenters Zoete ouders, gezond gebit? Leonard Wetzels De angstpatiënt van morgen Jacques Baart Verdoven van kinderen. Ja, nee en hoe? I n t e r e s s a n t v o o r h e t h e l e t a n d h e e l k u n d i g e t e a m T a n d a r t s – M o n d h y g i ë n i s t – T a n d a r t s ( p r e v e n t i e ) a s s i s t e n t RAI Congrescentrum Amsterdam Vrijdag 3 februari 2017 Zorg voor kinderen, uitdagend, efficiënt én leuk Schrijf u nu in voor deze praktische congresdag

Pages Overview