Please activate JavaScript!
Please install Adobe Flash Player, click here for download

Dental Tribune Netherlands Edition No.7, 2016

DENTAL TRIBUNE NETHERLANDS EDITION SEPTEMBER 2016 Media/FEUILLETON 31 Een vrouw uit Texas die werd geopereerd aan haar onderkaak, sprak na het ontwaken uit haar narcose plotseling zo Brits als de Queen. Aanvankelijk werd gedacht aan een bijwerking van de operatie, maar een half jaar na de ingreep is het accent van Lisa Alamia nog steeds niet verdwenen. Ze houdt het niet bij Brits: af en toe schemert er een Australisch accent doorheen. Zelfs na een uitgebreid neurologisch onderzoek, dat een beroerte of hersenbescha- diging uitsloot, is geen duidelijke oorzaak gevonden. In de afgelopen honderd jaar zijn er maar honderd gevallen van xenoglossie, zoals deze zeldzame aandoening heet, voorgekomen. DAILY MAIL, 22-6-’16 Een Zweed zou last hebben gekre- gen van erectiestoornissen nadat zijn tandarts hem een kunststof gebits­beschermer liet dragen. Daarnaast zou zijn penis zijn gekrompen. De man had al jaren last van bruxisme in zijn slaap, waarop de arts hem een rubberen gebitsbeschermer voorschreef. Het tandenknarsen hield daarna inderdaad op, evenals zijn seksle- ven. De man heeft het bitje tien maanden gebruikt, maar besloot daarna te stoppen. “Na een week had mijn penis weer de ­normale lengte en was ik af van mijn godzijdank tijdelijke impotentie,” aldus de Zweed. Zijn tandarts heeft een klacht ingediend bij de fabrikant van het bitje. METRO, 7-8-’16 In een meer in Michigan (VS) is een vis ontdekt met mensachtige tanden die naar verluidt de neiging heeft om op testikels te kauwen. De ‘pacu’, verwant aan de piranha, kan bijna een meter lang worden. Volgens Michigans Department of Natural Resources wordt de pacu losgelaten in het wild door mensen die hun huisdier te groot vinden worden. Omdat de vissen vanuit gevangenschap komen, zijn ze niet goed in staat zelf eten te vinden. In 2013 zei hoogleraar Peter Rask Moller van het Natuur- historisch Museum in Kopenhagen dat de pacu mannelijke testikels zou kunnen verwarren met zijn lievelingseten, noten. Hoewel zoiets volgens hem zeer zeldzaam zou zijn, houdt hij zijn zwembroek voor de zekerheid aan. In Papoea Nieuw Guinea staan de vissen bekend als ‘Ball Cutters’. METRO UK, 12-8-’16 De Vlaamse Karel Sabbe is in het dagelijks leven tandarts in Gent, maar de afgelopen weken liep hij in recordtempo de Pacific Crest Trail tussen Mexico en Canada. De gemiddelde loper doet zo’n 6 maanden over de afstand van 4427 kilometer, maar Sabbe liep hem in een kleine 8 weken: na 52 dagen, 8 uur en 25 minuten kwam hij aan in Canada. De snelheid had vooral een praktische reden: “Voor mijn werk kon ik niet te lang van huis. Toen las ik over het record (53 da- gen) en besloot het te verbeteren. Dat is gelukt.” NPO RADIO 1, 16-8-’16 Een Britse man is door zijn NHS- tandarts weggestuurd omdat hij te zwaar was. De 55-jarige Andrew Keitley had last van ondraaglijke tandpijn en meldde zich bij het St David’s Hospital in Cardiff om geholpen te worden. In een registratieformulier had hij het ziekenhuis op de hoogte gesteld van zijn gewicht. Het personeel stuurde hem echter huiswaarts met de boodschap dat hij terug kon komen als hij gewicht had ver- loren. De tandartsstoel kon maar 135 kilo houden, terwijl de man 160 kilo woog. Sindsdien houdt Keitley zichzelf onder controle met pijnstillers. DAILY MAIL, 27-8-’16 Nieuwsflits Tandartsverhalen Geen patiënt is hetzelfde, in het bijzonder voor wie overwegend angstige en complexe patiënten in de stoel krijgt. Em. prof. dr. M.A.J. (Michiel) Eijkman besloot de meest bijzondere tandartsverhalen uit zijn lange loopbaan als tandarts op te schrijven. Behalve dat Eijkman zich in de verhalen ontpopt als rasverteller, geven zij ook een boeiend inkijkje in een periode waarin tandartsen zich een groot deel van de dag bezig­ hielden met ‘EHBO-tandheelkunde’: pijnopheffing door het trekken van carieuze tanden en kiezen en het maken van volledige protheses en amalgaamvullingen. De verliefde oude heer De oude heer vertelde dat hij 82 jaar was, maar afgaande op zijn uiterlijk had ik hem vroeg in de zeventig geschat. Al tijdens zijn eerste telefonische afspraak vroeg hij de assistente of zij een uurtje tijd voor hem vrij wilde maken. Een enigszins ongebruikelijk ver- zoek, waaraan wij aarzelend ge- volg gaven. Een ver familielid had hem naar onze praktijk verwezen. Het begin van het gesprek was opmerkelijk. De oude man be- gon niet over zijn gebitsklachten, maar vertelde zeer openhartig over zijn levenssituatie. Hij was nu twee jaar alleen. Op zijn tach- tigste was zijn vrouw gestorven. Hij had haar zeer liefgehad en in alle opzichten was zijn huwe- lijk gelukkig geweest. Sinds die nare gebeurtenis was zijn leven echter ingrijpend veranderd. Hij zweeg even en ging door: “Ja, toen mijn vrouw er nog was, deden wij samen elke dag wat anders. ‘s Maandags het huis opruimen, dinsdag winkelen, woensdagmid- dag naar een museum en zo had iedere dag van de week een be- paalde invulling. Zondag natuur- lijk naar de kerk. Wij waren dol op elkaar en zelfs in bed konden wij het erg goed vinden.” Zo’n laatste, openhartige opmerking hoort een tandarts in zijn praktijk niet vaak en ik vroeg mij verwonderd af waarom hij mij dit vertelde. De oude man lette niet op de lichte verbazing in mijn gezicht, maar ging verder. “Na haar dood waren alle dagen hetzelfde. Zelfs mijn weekend was niet anders dan alle andere dagen van de week. Als ik op een korte vakantie ging, zag ik ertegen op alleen te- rug te komen.” Ik wist niet wat de bedoeling was van zijn verhaal en consta- teerde verwonderd dat hij steeds in de verleden tijd sprak. Maar de oude heer ging door met zijn sombere relaas. “Ik moest vast- stellen dat de laatste twee jaren mijn leven geen betekenis meer voor mij had. Ik had gedaan wat ik moest doen, had genoten van het samenwonen met mijn vrouw, maar merkte dat ik mij ging terug­trekken uit het leven om mij heen.” De man keek mij aandachtig aan. Een dergelijke ontboezeming van een oude man, die ik pas voor de eerste keer ontmoette, was on- gewoon. Zeker als het ging om een consult bij een tandarts. Toen de stilte lang ging duren, vroeg ik wat de bedoeling was van zijn bezoek. Na een aarzeling begon hij verlegen verder te vertellen. “In de twee jaar na de dood van mijn vrouw heb ik vrijwel met geen vrouw gesproken. Toch heb ik mijn gevoel voor hen nooit ver­ loren. Ik merkte dat ik ongeveer een halfjaar na haar dood ging dromen van meisjes in nacht- clubs, bladen kocht met halfblote vrouwen en allerlei fantasieën over hen kreeg.” Ik begon mij enigszins onge- makkelijk te voelen. Een tandarts is nu eenmaal geen therapeut voor mensen met seksualiteits- problemen. Ik had weleens ge- hoord over de merkwaardige lief- degevoelens van oude mannen en vrouwen in bejaardenhuizen, maar zo direct als in dit geval was ik daar nooit mee geconfronteerd. Ik kreeg het vermoeden dat de oude heer deze lange uitleg nodig had om mij wat te vragen. Al snel bleek dat te kloppen. “Toen ik vorig jaar bij een wande- ling toevallig een vroegere vrien- din van mijn vrouw ontmoette, heeft mijn leven een plotselinge wending genomen. Na een paar gezamenlijke uitstapjes merkte ik dat ik verliefd ben geworden op deze dame, die twintig jaar jon- ger is dan ik. Waarom mij dit is overkomen weet ik niet. Wel werd duidelijk dat er na enige tijd een hartstochtelijk verlangen naar boven kwam en dat ik met haar wilde vrijen.” Opnieuw verbaasde ik mij over zijn vrijmoedigheid, maar ik was onderhand nieuwsgierig geraakt waarom hij mij, als tandarts, al deze bekentenissen deed. De man keek wederom verlegen en vertel- de dat de liefde gelukkig weder- zijds bleek. Zij was ook op hem ge- steld geraakt. Nu was hij opnieuw even stil en verscheen op zijn gele, perkamentachtige gezicht een voorzichtig blosje. Uiteindelijk vertelde hij, nu wat sneller, verder. “Eindelijk was het zover. Wij zou- den naar bed gaan en ik was zeer opgewonden. Maar net toen we aan de daad toe waren, gebeurde er iets vreselijks. Mijn bovengebit viel uit! Ik schaamde mij dood. Zij heeft mij lief opgevangen en door haar ben ik nu bij u.” Daar was, na alle omzichtig- heid, eindelijk de clou. Ik kon niet anders dan bevestigen dat deze onaangename verrassing een duidelijke indicatie was voor een grondige controle van zijn kunst- gebit. Hij was, zo bleek na mijn mondonderzoek, inderdaad toe aan een nieuwe prothese die dan ook voor hem werd vervaardigd. Tijdens de controles in het jaar daarna heb ik hem niet meer over zijn klacht gehoord. Em. prof. dr. Michiel Eijkman. 3

Pages Overview