CAD/CAM Tribune Polish Edition

5CAD/CAM Tribune Polish Edition Praktyka rejestrującej. Zastosowanie tech- nologii „3D-in-Motion” pozwala na precyzyjne odwzorowanie pola protetycznego i uniknięcie niedo- skonałości związanych z łącze- niem pojedynczych obrazów. Skaner C.O.S.3M ściśle współpracuje z systemem dwu- częściowych śrub gojących En- code (Ryc. 1). Największą zaletą śruby gojącej Encode jest pozo- stawanie jej w zespoleniu z im- plantem przez cały czas pracy klinicznej. Jest to możliwe dzięki kodowanym informacjom o pro- filu wyłaniania, platformie im- plantu i orientacji heksu na po- wierzchni śruby gojącej (Ryc. 2). Skaner C.O.S.3M i śruba gojąca Encode pozwalają w pełni wy- korzystać cyfrową technologię CAD/CAM w rejestracji pola protetycznego, wykonaniu łącz- nika protetycznego i w dalszej kolejności – odbudowy wspartej na zespole implant-łącznik. Sama śruba gojąca Encode pozwala na zastosowanie różnych profili wy- łaniania, odpowiednich do obsza- ru odbudowy protetycznej. Harmonogram postępowania kliniczno-laboratoryjnego przed- stawiam w oparciu o 3 przypadki kliniczne: pacjenta z brakami zę- bów 46, 47 i 35, 36, 37 (Ryc. 3), a także pacjentów z brakiem po- jedynczego zęba 14 (Ryc. 4) oraz odbudowy okolicy 46 (Ryc. 5). Po zabiegu implantacji mo- żemy zastosować gojenie otwar- te lub zamknięte. W pierwszym przypadku (zazwyczaj stosowa- nym) przykręcamy śrubę gojącą Encode i czekamy na wygojenie tkanek miękkich i osteointegra- cję implantu z kością. W drugim przypadku, po osteointegracji, otwieramy implant, przykręcamy śrubę gojącą i czekamy na wy- gojenie tkanek miękkich. Bardzo ważnym parametrem jest wy- sokość śruby gojącej od szczytu brodawki dziąsłowej (po zagoje- niu). Powinna ona wynosić co naj- mniej 2 mm. Większa wysokość nie jest problemem, ale mniejsza nie pozwala na prawidłowe od- czytanie położenia implantu. Zastosowanie skanera C.O.S.3M wymaga pokrycia rejestrowane- go obszaru dwutlenkiem tytanu (Ryc. 6), pompka do aplikacji i proszek są na wyposażeniu ska- nera. Przestrzegając tych zasad, możemy przystąpić do rejestracji pola protetycznego. Skanujemy w pierwszej kolejności przeciw- stawny łuk zębowy (Ryc. 7), na- stępnie obszar za śrubami goją- cymi Encode (Ryc. 8) i wzajemną relację łuku górnego i dolnego (Ryc. 9). Na rycinach widać lewą część całej pracy. Ryciny 7, 8 i 9 przedstawiają obrazy widoczne po przetworzeniu zapisanych infor- macji w czasie skanowania (praca z wielopunktową odbudową). Na skanowanie jednego łuku mamy ok. 8 min, pracę w dowolnym momencie można przerwać, prze- analizować (powiększyć, obrócić, obejrzeć w 3D) i kontynuować skanowanie. Po zakończeniu zapi- su dane drogą elektroniczną prze- syłane są do laboratorium. W omawianiu dalszego po- stępowania wykorzystuję odbu- dowy pojedynczych punktów okolicy 14 i 46. U pacjenta po zakończeniu gojenia okolicy 14 (Ryc. 10) i aplikacji dwutlen- ku tytanu, skanujemy obszar protetyczny (Ryc. 11) – obraz w trakcie skanowania. Po prze- tworzeniu zapisanego materiału (Ryc. 2) następuje elektroniczny transfer danych do laboratorium. Tutaj, na bazie skanów żuchwy i szczęki ustawionych w prawi- dłowej okluzji oraz informacji ze śruby gojącej Encode, następuje wirtualne projektowanie łącz- nika protetycznego (Ryc. 13, 14 i 16). Zakończony projekt łącz- nika (Ryc. 18) – zakończona AD Ryc. 35 Ryc. 38 Ryc. 36 Ryc. 39 Ryc. 37 Ryc. 40 6

CAD/CAM Tribune Polish Edition

przegląd stron