Please activate JavaScript!
Please install Adobe Flash Player, click here for download

Dental Tribune Netherlands Edition

13Implantologiedental tribune - netherlands editionnovember 2014 Miele Professional is de meest succesvolle fabrikant van apparaten voor machinale instrumentenreiniging en desin- fectie ter wereld! Niet voor niets hebben al meer dan 100.000 thermodesinfectoren hun plek gevonden in de medische sector. Reden genoeg u nu tijdelijk € 500,- extra korting te geven op al onze nieuwe thermodesinfectoren. Met deze automaten bent u verzekerd van een hoge capaciteit door twee spoelniveau‘s, een breed assortiment aan rekken en inzetten, alsmede een onovertroffen spoeltechniek met een intelligente besturing. Info: (0347) 37 88 84 www.miele-professional.nl *Actie is geldig van 1 september tot en met 31 december 2014. 100.000 maal dank! Profiteer nu van € 500,- extra korting* € 500,- extra korting Vraag uw Dentaldepot naar de voorwaarden* “Hoog tijd voor reflectie op de implantologie” Prof. dr. Mauro Labanca (Mi- laan, 1960) is een internationaal bekende MKA-chirurg, gespecia- liseerd in implantologische behan- delingen. Hij doceerde op diver- se Italiaanse universiteiten. In dit scherpe betoog spreekt Labanca zijn zorgen uit over de ‘popularise- ring’ van de implantologie in Italië en daarbuiten. Wat ik mij goed herinner van toen ik vele jaren geleden begon in de implantologie, is hoe ex- treem nauwgezet de procedure werd aangepakt. In dat pionier- stijdperk was er slechts één be- drijf actief in de implantologie, dat niet alleen het monopolie op de materialen had, maar ook op de training van de weinigen die in het vakgebied werkten. Een vak- gebied dat, hoewel al veel langer geleden ontstaan, nog in de kin- derschoenen stond. Mijn ervaringen in de chirur- gie hielpen mij te begrijpen dat het noodzakelijk is zeer behoed- zaam en nauwgezet de protocol- len te volgen, de operatiekamer adequaat in te richten voor de in- greep en om aandacht te hebben voor steriel werken en het om- gaan met een patiënt die een cor- pus alienum geïmplanteerd krijgt, met de bedoeling dat dit een aan- tal jaren zal blijven zitten. In die tijd was dit voorbehouden aan slechts een handjevol mensen die voldoende aandacht besteedden aan de behandelplanning, om- wille van hun eigen patiënten en van de patiënten die ze doorver- wezen kregen van hun collega’s. Sinds die tijd bemerk ik echter, met grote verbazing en even zo- veel zorgen, een geleidelijke ver- soepeling van de procedure. Hoe- wel het werk tegenwoordig door meer clinici wordt uitgeoefend, zie ik een gevaarlijke afname in de regels, protocollen, patiënt- voorlichting en ethische richt- lijnen die clinici moeten volgen. Vergelijkbaar met de regenera- tieve chirurgie is de periode van ontwikkeling gevolgd door een periode van simplificatie, wat de implantaattherapie binnen het bereik van meer behandelaars heeft gebracht. Hierdoor zijn pa- tiënten niet langer genoodzaakt lange en soms onnodige reizen te maken in de hoop een behande- ling te krijgen van een vooraan- staand tandarts, vele kilometers verder weg. Ontbrekende kennis Helaas volgde op deze snelle groei niet wat in mijn ogen de juiste volgende stap in de evolu- tie van het veld is. Ik zal hier niet spreken over de universitaire op- leidingen, die zelden slagen in het afleveren van algemeen prac- tici met afdoende chirurgische vaardigheden. In plaats daarvan wil ik nagaan wie tegenwoordig daadwerkelijk in staat zijn om de implantologie te beoefenen. Hoe- veel tandartsen verklaren dit te kunnen, zonder de vereiste uni- versitaire kwalificaties ooit be- haald te hebben? Hoeveel tand- artsen hebben slechts minimale training gehad in een tweedaagse cursus gegeven door een implan- taatproducent? Tijdens mijn nationale en internationale onderwijsactivi- teiten heb ik het voorrecht gehad om veel tandartsen te ontmoeten die de vaardigheden hebben om implantaatprocedures uit te voe- ren. Helaas ontmoet ik ook veel te vaak behandelaars die onvol- doende aandacht aan het vak be- steden. In mijn lessen over ana- tomische chirurgie, dit jaar voor de 15e maal gegeven, word ik tot mijn spijt vaak geconfronteerd met het feit dat veel tandartsen niet alleen basale anatomische kennis missen, maar zich er ook niet van bewust zijn dat adequa- te anesthesie voor een groot deel gebaseerd is op kennis van ana- tomische oriëntatiepunten. Daar kan het negeren van de basisre- gels van chirurgie aan worden toegevoegd, alsof het maken van een incisie en het plaatsen van een implantaat totaal risicoloze zaken zijn. Er is helaas een trend in Italië om in toenemende mate ‘ge- kloonde’ implantaten van du- bieuze oorsprong te gebruiken waar zelden onderzoek naar gedaan is. Het weinige onder- zoek vond plaats met onwetende patiënten in wat nauwelijks in de buurt komt van een fatsoen- lijke klinische test. Is het zin- vol om wellicht 50 of 100 euro te besparen op een hulpmiddel dat evenveel waardigheid moet heb- ben als een prothetische heup of dijbeen en een leven lang in de mond van de patiënt moet blij- ven? Helaas levert deze keus niet eens een besparing voor de pati- ent op, die dezelfde prijs betaalt als de tandarts simpelweg een grotere marge opstrijkt. Popularisering De afgelopen jaren is door de ste- vige invloed van private bedrijven nog een trend ontstaan, waardoor de implantologie wordt getriviali- seerd, gepopulariseerd bijna. Met alle nieuwe radiografische mid- delen, software, systeemontwer- pen, chirurgische stents enzo- voort denkt iedereen zichzelf een implantoloog te kunnen noemen, ondanks een gebrek aan experti- se of ervaring in bijvoorbeeld de chirurgie. Tandartsen bieden te- genwoordig nieuwe tanden aan binnen 24 uur middels extreem directe plaatsing, of alles-op-vier voor elke prijs en bij elke mond- conditie, met ‘flaploze’ chirurgie voor iedereen. Het plaatsen en belasten van de opbouw en de ge- volgen worden echter totaal niet in overweging genomen; de sta- biliteit van het implantaat, reso- nantiefrequentie, stabiliteit- en adequaatheidcontroles en het prothetisch herstel evenmin. En wat te denken van behandelaars die zich doof houden voor de al- gehele gezondheid van de pati- ent, zich niet afvragen of de pati- ent om kan gaan met de operatie en geen rekening houden met de mogelijkheid dat de behandeling geen of niet het gewenste effect heeft of bijwerkingen geeft? En- fin, we kunnen dit allemaal af- doen als nonsens en nutteloze drogredenen van een oude pe- dante man als ik of mijn andere wat oudere collega’s. Dat Italië dit jaar de gastheer was van de prestigieuze jaarlijk- se bijeenkomst van de European Association for Osseointegration zou een startpunt kunnen zijn voor kritische reflectie door alle betrokkenen. Laten we samen proberen een kleine stap terug te doen, niet vergeten dat we de plechtige verantwoordelijkheid en verplichting hebben om valide, praktische en betrouwbare richt- lijnen te geven. Laten we minder gevoelig zijn voor bedrijfsmatige dictaten en commerciële druk, en meer pragmatisch in het onder- wijzen van anderen om waar van niet waar te kunnen onderschei- den. Op deze manier kunnen we hen tonen wat concreet te berei- ken is door de nieuwe tandheel- kundige populatie, en niet blijven spreken van een wonder dat al- leen door een enkele superexpert uit te voeren is. Laten we onszelf eraan herinneren dat het plaat- sen van een implantaat een chi- rurgische procedure is bij een le- vende patiënt, die zijn eigen geld in de waagschaal stelt, evenals zijn persoonlijke gezondheid. IJdelheid Tegenwoordig bestaat er een over- vloed aan wetenschappelijke en onderwijsactiviteiten, die te vaak enkel een podium bieden aan in- dividuen die het zelfs niet waard zijn een podium te benaderen. Laten we dit waardevolle middel gebruiken voor het delen en le- ren van onze fouten en om te zeg- gen wat moet worden gezegd, ook als dat tegen de stroom in lijkt te gaan, of een stap terug. Maar la- ten we bovenal de patiënt weer het middelpunt van ons behandelplan maken, door procedures achter- wege te laten die voor de patiënt niets toevoegen, maar enkel onze ijdelheid voeden of mooie presen- tatie-slides opleveren. Wat onze patiënten alleen maar willen en nodig hebben is een op- lossing voor hun probleem. Zij hebben hun vertrouwen in ons gesteld en wij moeten, in goed vertrouwen en met ons gezonde verstand, een oplossing vinden gebaseerd op wetenschappelijk bewezen principes die passen bij onze daadwerkelijke vaardighe- den. We moeten aan onszelf toe- geven dat niet alles wat kan wor- den gedaan, ook moet worden gedaan. Met meer nederigheid en de juiste training en expertise moeten we de wetenschappelijke en culturele waardigheid van onze professie herstellen. Want op dit moment dreigt het gevaar dat we die verliezen, ten koste van de vele professionals die blijven geloven in dit beroep en het beoefenen te- gen de beste en meest realistische criteria van excellentie. ■ Prof. dr. Mauro Labanca. Maak de patiënt weer het middelpunt van ons behandelplan Info: (0347) 378884

Pages Overview