Dental Tribune Netherlands Edition

19Industriedental tribune - netherlands editionFebruari 2012 Mondzorg in krijgsdienst Logica in een nieuwbouwpraktijk TEKST EN FOTO’S: A-DEC INTERNATIONAL INC. Tandartspraktijk Oosterboer heeft onlangs de deuren geopend op dezelfde locatie waar tand- artsen Karin en Joris van Pelt de deuren van hun vorige prak- tijk sloten. Een jaar lang hebben zij ‘gebivakkeerd’ in een gehuurd pand in afwachting van de vol- tooiing van hun nieuwe praktijk. Inmiddels hebben Karin en Joris hun intrede gemaakt in de nieu- we vestiging in Meppel. Ze geven ons een kijkje in de nieuwe prak- tijk en lichten hun beweegrede- nen van de toegepaste werkplek- filosofie toe. De behandelunit aan de muur, de diagonaal opgestelde behan- delstoel, de tandartslamp beves- tigd aan het plafond, ruimtelijk én respect voor privacy. Welke gedachten schuilen achter deze niet-alledaagse toepassingen? “Patiëntencomfort en efficiëntie uiteraard!” Doordat de behandelunit is be- vestigd aan de muur (9-uurs posi- tie), wordt een rustige, opgeruim- de sfeer gecreëerd voor de patiënt. Bij binnenkomst van de behan- delkamer springt de behandel- unit niet in het oog van de pati- ent, omdat de unit ‘geparkeerd’ kan worden onder het werkblad en tussen twee muurkasten in. Het gevolg is dat de patiënt nau- welijks zicht heeft op de instru- mentenbrug en daardoor niet ex- tra gespannen plaatsneemt in de behandelstoel, omdat deze zo een stuk patiëntvriendelijker oogt. Bovendien hebben de tandart- sen besloten de A-dec-behandel- stoel met de instapkant zo op te stellen, dat de patiënt bij binnen- komst onmiddellijk wordt uitge- nodigd hierin plaats te nemen. Hiermee wordt voorkomen dat de patiënt rond de behandelstoel gaat wandelen met alle mogelijke ongewenste (asepsis-)consequen- ties van dien. Ook de plaatsing van de behan- dellamp aan het plafond levert een bijdrage aan de positieve per- ceptie van de patiënt en een pa- tiëntvriendelijker ogende behan- delplek. Een bijkomend voordeel voor de tandarts is dat de behan- dellamp niet beweegt op het mo- ment dat de patiënt, liggend in de behandelstoel, dit wel doet. Wanneer de lamp aan de behan- delstoel bevestigd is, komt het voor dat het verlichte vlak met elke beweging van de patiënt mee manoeuvreert; dit kan op den duur de concentratie van de tandarts negatief beïnvloeden en daarmee de duur van de behan- deling verlengen. De acht behandelkamers voor- zien de patiënt van de gewenste privacy, omdat ze afgesloten zijn van de wachtruimte en de aan- grenzende behandelkamer(s). De behandelaars kunnen op deze manier vrijuit met de patiënt spreken. Wel zijn de behandelka- mers gedeeltelijk visueel ‘open’, doordat ze met elkaar in ver- binding staan door grote glazen schuifdeuren. Op deze manier is een doorgang gecreëerd die uit- komt in de centrale sterilisatie- ruimte. Hiermee is een duidelijke scheiding tussen de wandelgang van de patiënten en de route voor (niet-)steriel materiaal. In lijn met de de optimale hygiënefilo- sofie kunnen de glazen deuren ‘handsfree’ geopend en gesloten worden. Ten slotte is nagedacht over materiaalmanagement waarbij de werkwijze met kleurgecodeerde tubs en trays geïmplementeerd gaat worden. Dit ten behoeve van optimale voorraadbeheer, voor- bereiding, hygiëne en efficiëntie. Efficiënt materiaalmanagement kan bovendien de behandeltijd reduceren en pakt daarmee posi- tief uit voor de patiënt. Wat is nu het geheim achter dit sluitende concept? Cursussen? Congressen? Praktijkgoeroes? Ervaring en logisch denken. Tandartsen Karin en Joris van Pelt liepen in hun vorige praktijk tegen praktische problemen aan. In hun nieuwe praktijk willen ze optimaal kunnen werken zon- der de frustraties van gedateerde en/of ondoordachte praktijkcon- cepten. Met de ervaringen uit de praktijk, legden ze de basis voor verbetering. Vervolgens was het een kwestie van denken in oplos- singen en het vinden van de juis- te partners en apparatuur. ■ Plattegrond van de behandelruimten in de nieuwe Tandartspraktijk Oosterboer. De patiënt heeft nauwelijks zicht op de instrumentenbrug. De instapkant nodigt de patiënt uit onmiddellijk plaats te nemen. Ook te zien is de aan het plafond bevestigde behandellamp. TEKST: DANIEL ZIMMERMANN, DTI LEIPZIG/HEIDELBERG – Luite- nant-kolonel Cathleen Labate werkt op slechts enkele meters van de ziekenhuiskamer waar de beroemde Amerikaanse generaal George Patton na zijn glorieuze veldtocht tegen het Duitse leger in 1945 plotseling overleed. Laba- te, een tandarts uit New Hamp- shire, is één van de bijna honderd legertandartsen die werken on- der de European Regional Den- tal Command (ERDC) in de Na- chrichten Kazerne in Heidelberg. In deze kleine Duitse stad nabij het Odenwald ziet Labate toe op de mondgezondheid van honder- den soldaten en hun familie die in de omgeving verblijven. Onlangs werd Labate uitge- zonden naar een tandartskliniek van het Amerikaanse leger in het Noord-Italiaanse Vicenza. Hier- voor werkte Labate, een afstam- meling van Duits-Italiaanse im- migranten, bijna twintig jaar in een privékliniek in de VS. Door- gaans is de mondgezondheid van de soldaten die zij op de ba- sis behandelt beter dan die van haar oude patiënten op het Ame- rikaanse platteland. Als gevolg daarvan bestaan Labates werk- zaamheden vooral uit controles en spoedbehandelingen, zoals de verwijdering van een parodontaal abces bij gepensioneerde officie- ren. “Over het algemeen is de mondgezondheid van ons leger- personeel goed,” zegt Labate. “Maar ik weet dat expedities zo- als die in Afghanistan en Irak een serieuze aanslag op de mondge- zondheid van soldaten kunnen betekenen.” Dat bevestigt kolonel William R. Bachand. De 58-ja- rige commandant van de EDRC dient al meer dan 32 jaar in de mondzorgdienst van het leger. “Tijdens extreme stressvolle si- tuaties zoals krijgshandelingen holt de mondgezondheid bij ie- dere soldaat achteruit. De hoge inname van zuur- en suikerhou- dende dranken door de solda- ten – een noodzakelijk kwaad in landen met een warm klimaat zoals Afghanistan en Irak – en de algemene verwaarlozing van de mondhygiëne die onder barre omstandigheden optreedt, leiden geregeld tot ernstige dentale pro- blemen.” De Amerikaanse legertandartsen signaleerden deze ontwikkelin- gen eerder tijdens de oorlogen in Korea en Vietnam. Na het begin van de laatste Amerikaanse inva- sie van Irak waren vergevorderde cariës en gingivitis met 30% toe- genomen bij terugkerend militair personeel. Momenteel geeft Bachand lei- ding aan meer dan twintig denta- le klinieken verspreid over Duits- land, Italië en België. Wereldwijd werken meer dan duizend tand- arts-officieren in de drie belang- rijkste regio’s in de Verenigde Staten en in Europa en Oceanië. Voordat Bachand de leiding van de EDRC op zich nam, werkte hij als commandant van de regionale tandheelkundige afdeling van het leger in Hawaï. De omstandighe- den daar waren totaal anders dan in Europa. “De populatie in Oce- anië is veel kleiner, maar de af- standen tussen de bases en kli- nieken zijn vaak immens,” zegt Bachand. “In Europa is alles goed met de auto te bereiken.” Bachands werkzaamheden worden op korte termijn overi- gens flink ingedamd, want het Amerikaanse leger is druk bezig troepen uit Europa terug te ha- len. De laatste plannen van het Ministerie van Defensie wijzen uit dat binnen twee jaar meer dan vierduizend troepen moeten te- rugkeren naar het moederland. Dit betekent dat de ERDC ver- schillende klinieken moet slui- ten en personeel moet herplaat- sen. De klinieken in Heidelberg en het nabijgelegen Mannheim zullen in 2013 worden gesloten. “Een complexe operatie,” vindt Bachand. “Er zullen veel troe- penbewegingen binnen Europa plaatsvinden. We proberen het verlies aan werkgelegenheid voor de lokale bevolking, zoals Duitse tandtechnici en tandheelkundige laboratoria, zo veel mogelijk te beperken.” AL MEER DAN HONDERD JAAR IN KRIJGSDIENST Tandartsen zijn al jaren een vast onderdeel van het Amerikaanse militaire apparaat. Voordat het Dentale Korps in 1911 door het “ ” Er is een duidelijke scheiding tussen de wandelgang van de patiënten en de route die wordt afgelegd met (niet-)steriel materiaal Kolonel William R. Bachand. (DTI/Foto Annemarie Fischer) > lees verder op pagina 20